"BROEDERLIEFDE"...

Broederlijk liggen ze naast elkaar en het knuffelgehalte is hoog. Pootjes worden liefdevol over elkaar heen gelegd en ik krijg af en toe een geïrriteerde blik als ik te vaak langs loop om naar de badkamer te gaan want elk ander geluid stoort "onze mannen". Volledig in het ZEN en ik kan ze er om benijden. "Wat zijn ze toch schattig" mompel ik zachtjes. Ik kroel hun zachte snuitje en ontvang een dankbare lik. Maar Job geeft aan dat hij nu verder rust wil, rekt zich even uit en slaat beschermend zijn poot over zijn broer. 
Maar een uur eerder leek de oorlog hier te zijn uitgebroken want ze renden schreeuwend achter elkaar aan, een spoor van haren achterlatend. 
Met een beetje pech wordt er in die achtervolging het één en ander van het meubilair omgegooid, maar gelukkig duurt de woede nooit lang. In het begin zag het eruit dat Youp, de halfsiamees, de meest dominante was. Job is snel bang en vliegt bij elke situatie die hij niet kent, het huis uit. Maar toen een paar maanden geleden Youp een nare ooroperatie moest ondergaan, werden de rollen omgekeerd. Job vond het doodeng dat zijn broer een grote kap op zijn kop had waarmee hij slecht uit de voeten kon. Youp was heel zielig, at en dronk nauwelijks, viel erg af en zag er niet uit met een kop die halfkaal was door de afgeschoren vacht.

Hij lag maar stilletjes in een hoekje en Job werd opeens heel pesterig. Hij joeg zijn broer overal weg en met veel machtsvertoon bepaalde hij wat zijn territorium was. Frank en ik hadden alle twee medelijden met Youp die het elke keer weer voor elkaar kreeg om die kap af te wurmen en hem onvindbaar te maken.  Tot 3 x toe moest Frank opnieuw een kap halen bij de dierenarts en het was ons een raadsel hoe Youp het toch elke keer voor elkaar kreeg.

Terwijl Youp steeds zieliger werd en we ons zorgen begonnen te maken, veranderde Job in een machoman en won steeds meer terrein. Ook buiten nam hij het voortouw door dagelijks met één of andere prooi binnen te komen met de verwachting dat hij door ons de hemel werd ingeprezen, maar het tegendeel was waar. Als de prooi (meestal muizen) nog in leven was, kroop Frank over de grond met een kartonnendoosje om de muis te redden die dan weer liefdevol terug werd gezet in het bos. Tot onze verbijstering komt Job opeens opgewonden binnen en legt een baby konijntje in de serre. Als ik iets erg vind, dan is het een konijntje omdat ze zo superschattig zijn. Opeens is er niets schattigs meer aan het hebben van 2 katten, ik schreeuw naar Job als hij het beestje weer wil pakken waarop hij met de staart tussen zijn poten keihard wegrent. " Oprotten" roep ik hem woendend toe en ga naast het beestje op de grond zitten. Het is duidelijk dat het kleintje het niet gaat halen en hypocriet als Frank en ik zijn, krijgen we het nog steeds niet voor elkaar om een stervend diertje uit zijn lijden te verlossen door een steen te pakken. Ik streel zijn zachte kopje en fluister lieve woordjes in de hoop dat ik de expressie van doodsangst niet meer in zijn oogjes zie. Gelukkig is het, na een laatste stuiptrekking, snel afgelopen en brengt Frank hem of haar het bos in. Ik kan niet instaan voor een vredige laatste rustplaats want zo'n jong konijntje is natuurlijk supermals. Job kiest eieren voor zijn geld en laat zich voorlopig niet meer zien.

Toch zoekt hij mijn schoot op als we 's avonds bij het vuur zitten. Na een knuffel van mij, krijg ik een liefdevolle lik. Mooi toch, die onvoorwaardelijke liefde!
"Wat zou het heerlijk zijn als mensen zo met elkaar om zouden gaan" denk ik. Gewoon een moment  lekker schreeuwen naar elkaar om af te sluiten met een stevige knuffel. Ik grinnik even want met mijn beeldend vermogen zie ik het helemaal voor me.

Heb Uw naasten lief zoals Uzelf... waar staat dat ook weer geschreven ?...

Job en Youp 2 jaar

Een jaar geleden