Je zou toch denken dat zoiets niet meer mogelijk is in Frankrijk als je een TomTom aan boord hebt.
Ja, maar dan moet je wel een TomTom hebben die niet dwarsligt en 2 eigenaars die een hartstochtelijke relatie hebben met een computer.
Onze "Eva" ( zo hebben we haar genoemd, ervan uitgaand dat een TomTom vrouwelijk is ) heeft steeds vaker kuren. Men zegt weleens dat het bij vrouwen hoort om kuren te hebben, maar we hadden eerst een Nederlandse Joop die ons op de zenuwen werkte doordat hij de franse namen zo erbarmelijk uitsprak en de klemtoon steeds ergens anders legde zodat we hem hebben ingeruild voor franse Eva die jammer genoeg erg slist en alles 3 x herhaalt, dus ook dat gaat op den duur op je zenuwen werken.
Het begon allemaal met Frank die naar de bronsgieter moest om nieuwe beeldjes af te laten gieten voor Artis. Er was een doosje met 3 kant en klare beeldjes al van te voren door vrienden meegenomen naar Nederland, maar die zijn, op ons altijd gastvrije logeeradres, volledig verdwenen en niemand weet wat er met dat doosje is gebeurd.
Er zat voor Frank dus niets anders op dan nieuwe beeldjes niet alleen af te gieten maar ook bij te werken en ermee naar de bronsgieter te rijden in Limoges, 200 kilometer bij ons vandaan.
Omdat het al dagen lang schitterend voorjaarsweer is, besloten we om er dan een dagje uit van te maken en via de binnenwegen door de Corrèze en de Limousin te rijden.
Ik had de dag ervoor al uitgezocht wat op de terugweg een mooie binnenroute zou zijn dwars door de natuur.
De heenreis over de snelweg gaat voorspoedig. Omdat we nog niet zo vaak bij deze bronsgieter zijn geweest en het niet zo makkelijk te vinden is, schakelen we de TomTom in. Misschien was Eva een beetje in de war want als we er nagenoeg heel dichtbij zijn stuurt ze ons een heuvel op via een piepklein straatje dat ook nog doodlopend is. Duidelijk dat we verkeerd zijn en het was er zo smal en hoog dat omkeren bijna onmogelijk was. Na 20 minuten vonden we de goede weg alhoewel Eva blijft tegenspartelen.
We leveren de beeldjes af en beginnen aan onze groene route terug in de hoop een sfeervol en lekker restaurantje tegen te komen. Gemakshalve was ik vergeten dat er in januari en februari nog heel veel dicht is evenals de maandag en dinsdag. Maar dat gaat lukken en precies om 12.30 uur zitten we aan tafel van een niet ongezellig restaurant met een aardige kaart en smullen van een verrukkelijke biefstuk uit de Limousin en een glas wijn erbij. Omdat we nooit biefstuk eten, is dit een feestje voor ons en dat was ook de bedoeling van deze dag.
Weer terug in de auto stellen we de TomTom in op Collonges la rouge. Het is een mooie route maar blijkbaar hebben we een bordje gemist of Eva niet goed begrepen die af en toe roept dat we naar links moeten terwijl dat helemaal niet mogelijk is. Plotseling rijden we het drukke Tulle binnen waar we middenin de stad terecht komen terwijl we daar helemaal niet willen zijn. Vanaf dat moment gaat alles verkeerd.
Frank stelt opnieuw in, kiest bij instellingen op de kortste route en we beginnen aan een tocht via heel smalle bergweggetjes die omhoog en omlaag gaan. Links, rechts, links, rechts... met af en toe een Franse bochtafsnijder. Zoals in Nederland de bumperklevers bestaan, zijn dat hier de automobilisten die denken dat ze alleen op de weg zitten en de onoverzichtelijke bochten met stevige vaart afsnijden. Elke keer staat je hart stil, helemaal al als ik naar beneden kijk. Ik zie de diepe afgrond en op die smalle weggetjes is er nauwelijks ruimte om uit te wijken.
Het erge is dat we tot 2 x toe steeds weer op hetzelfde punt uitkomen en vreselijk aan het omrijden zijn.
Ik pak de Michelingids erbij én de kaart van Frankrijk en zie dat we rondjes aan het draaien zijn.
Eva is bijkbaar thee gaan drinken want ze zegt niets meer. Opeens zijn die overigens prachtige bergweggetjes niet leuk meer want het is inmiddels 16.30 uur en we verlangen naar huis. Per slot van rekening zijn we al vanaf 8.30 uur onderweg. Frank is er helemaal klaar mee en vraagt Eva nu om ons naar de snelweg te brengen. Gelukkig kunnen we er om blijven lachen. We spreken af om dat te blijven doen en te denken aan die werkelijk verrukkelijke écht malse Limousin biefstuk en dat het al met al leuk is om in de rust door de natuur te rijden. We luisteren niet meer naar Eva want die blijft andere dingen zeggen inplaats van dat ze ons nu direct naar de snelweg stuurt. We hebben nu niet meer zoveel vertrouwen in haar dus ik hou mijn vinger in het grote Michelinboek op de juiste plaats. Vroeger deden we het altijd zo en ja, dan was je ook vaak de weg kwijt omdat de Fransen zuinig zijn met de bordjes.
Eindelijk die vertrouwde A20 !!! Dag Corrèze, op naar Mas de Veziou!
Als je dan denkt dat je alles hebt gehad, sta je achter een lange rij voor het laatste tolpoortje waar iemand problemen met zijn kaartje heeft. Er zijn geen andere poortjes open dus het geduld is hier een schone zaak.
Maar we komen thuis waar Frank tot de ontdekking komt dat je absoluut niet voor de kortste route moet kiezen want dat is vaak een sluiproute om kilometers af te steken en gaat via onooglijke smalle weggetjes. Misschien moeten we de snelste route selecteren maar dan lopen we de kans om alleen maar op de snelweg te rijden. Eigenlijk kies ik voor de ouderwetse manier om gewoon met een goede detailkaart op je schoot te zitten. Je kunt dan de wegnummers en namen van dorpen volgen van de door jouw uitgekozen groene route en je ziet dan de mooie plekken op de kaart, bijvoorbeeld aan een meertje, waar je lekker kunt picknicken.
Enfin...de oudjes waren een dag op stap! Lekker gegeten en veel gezien alhoewel ik met die smalle bergweggetjes wel even klaar ben, zeker als je 2 uur lang rondjes rijdt....We weten nu in ieder geval hoe we bij de bronsgieter moeten komen!...
De Corrèze
