Op de eerste dag van een nieuw jaar staar ik naar een lege bladzij waarop ik vandaag een blog wil schrijven. Traditiegetrouw luidt de Wiener Philharmonika de eerste wals van Strauss in en begin ik al een beetje mee te deinen op de muziek. Het dansersbloed kruipt waar het niet gaan kan alhoewel de lust om te dansen tot een aardig dieptepunt is gedaald de laatste tijd. Ach, ik put mijn troost maar uit de armen, die gaan nog wel ! In een driekwartsmaat van de wals maar meezwaaien en een stralende glimlach op mijn gezicht, net als de danseressen van de Staatsopera Wenen die met een opgeplakte prodent glimlach naar hun danspartner kijken.
Eigenlijk zeg ik zonder schaamte dat ik dol ben op tradities, althans sommige. Vanaf mijn zevende jaar kijk ik al naar het Nieuwjaarsconcert uit Wenen. Mijn opa en oma die onder ons in het benedenhuis woonden, hadden al heel snel een televisie gekocht en dol als ik was op zowel muziek als dans, zat ik bij ze aan de buis gekluisterd, genietend van de resten oliebollen en net als nu, meedansend met mijn armen. Dus eigenlijk is er niet zoveel veranderd. De resten oliebollen en appelflappen hebben plaatsgemaakt voor een flesje wijn en de resten van de gerookte zalm. Morgen is het allemaal weer normaal en proberen we om de aangekomen kilo's er weer af te krijgen alhoewel de weegschaal nog niet in de stress schoot.
Maar wat is eigenlijk weer normaal ? Zijn we niet volledig ons gevoel kwijt over wat normaal nu eigenlijk is. Als ik elke dag de krant even opsla, is bijna niets meer "normaal" zoals ik het kende van vroeger. Het is bijna normaal dat er nog steeds oorlog is op de wereld, dat er nog steeds dicriminatie is op de wereld, dat er nog steeds honger is op de wereld en dat er nog steeds armoede is op de wereld. Dat polarisatie toeneemt en het woord democratie in het vergeetboek komt. Alsof dat geen normaal woord meer is...
Het valt me meer en meer op dat "normale" woorden aan het uitsterven zijn en dat het "niet normale" hip is en volledig beantwoordt aan het tijdsbeeld NU. Er lopen steeds meer minderjarige scholieren rond met pistolen en messen, liegen en bedriegen in de politiek is hot want daar kom je pas verder mee, Me too is een hype en appen is de nieuwe communicatie...
Ondertussen spelen de Weense musici enthousiast verder. Of je nu houdt van de Weense wals of niet, muziek zorgt altijd voor verbinding, ongeacht kleur of geloof. Ik hoop dat we allemaal weer terug zullen gaan naar die verbondenheid.
Alanis Obomsawin, een Amirikaans-Canadese filmmaakster- die tot de Odanak stam der Abenaki-indianen behoort zei terecht: "Wanneer de laatste boom is omgehakt, de laatste vis is opgegeten en het laatste water is vergiftigd zullen we pas beseffen dat je geld niet kunt eten"
Het zou onze missie moeten zijn om de aarde vitaler door te geven aan de nieuwe generatie, maar we produceren nog steeds jaarlijks een belachelijke hoeveelheid gifstoffen, waaronder plastics, herbiciden en pesticiden. Zo werd recent ontdekt dat er in vitale organen van ongeboren baby's al sporen van luchtvervuiling terug te vinden zijn. Nog voor hun geboorte hebben baby's al roet in longen en hersenen.
Toch wil ik op deze eerste dag van 2023 geen roet in het eten gooien door met zoveel negativiteit te strooien. Ik wens iedereen een nieuw jaar toe waarin we in vrede en harmonie met elkaar zouden kunnen leven.
Waarin we ons bewust zijn dat alles met elkaar verbonden is. Er is een nauwe relatie tussen de gezondheid van de mens, de gezondheid van de dieren en de gezondheid van het milieu.
Er ligt veel op ons bordje en het wordt hard werken om die nieuwe wereld te maken. Maar we kunnen het en Moeder Aarde geeft ons nog steeds genoeg. Het is meer de kunst om het samen te delen.
Verder zou ik willen zeggen : Blijf veel lachen en wees dankbaar voor alle wonderen die het leven geeft!
Bijgaand een mooi gedicht van Marieke Lucas Rijneveld
Alles bewoonbaar
Nooit het verzet kwijtgeraakt, het oergewoel in lief en leed,
of toegegeven aan de kanselplreek, aan het Woord over wat
goed of fout, nooit te lui geweest om op te staan, om tegen
alle bullebakken in te gaan en met geheven vuisten de
hokjesgeest bevechten, tegen de rellen in je hoofd van het
niet- weten, om de onmacht met het steenrood in je ogen te
temperen, of met rotsentrots altijd je eigen zin te verkondigen,
toe te kijken hoe iemand tot moes en het laatste restje
waardigheid te zien wegsijpelen, je bent tegen schedelmeten,
tegen knechtschap, tegen alle hoekigheid van de mens.
Nooit het verzet kwijtgeraakt, de kiem van de ontworsteling,
je afkomst draagt een rouwkleed, je afkomst had gelukkig
een vluchtstrook, niet dat je over alles mee kunt praten,
dat je altijd ziet hoe het gras aan de andere kant soms
dor en minder groen-het gaat erom dat je je kunt
verplaatsen, dat je de verdrietzee achter andermans ogen
ziet liggen, de woekerwoede van heb- ik- jou- daar
je wilt zeggen dat je misschien niet alles begrijpt, dat je vast
nooit helemaal de geraakte snaar vindt, maar dat je het
wel voelt, ja, je voelt het, ook al is het verschil duimbreed
Nooit het verzet kwijtgeraakt, en toch inzien wanneer
het niet jouw plek is, wanneer je moet knielen voor een gedicht
omdat een ander het beter bewoonbaar maakt, niet uit onwil,
niet uit verslagenheid, maar omdat je weet dat er zoveel
ongelijkheid, dat er nog steeds mensen achtergesteld,
jij wilt juist verbroedering, jij wilt één vuist, en wellicht is je hand
nu nog niet krachtig genoeg, of moet je eerst die van de ander
vastpakken om te verzoenen, moet je daadwerkelijk de hoop voelen
dat je iets doet wat de wereld zal verbeteren, al moet je dit niet
vergeten; kom na het knielen weer overeind en recht samen de rug...
